Zeilen Atlantische Toertocht

7 november

Vroeg op voor de laatste 3 mijl naar Bombale.

Wat een goed weerzien we ankeren op de zelfde plek als in 2004 Dat is het plaatje wat op de site van expeditiezeilen staat. Daar kunnen we nu dus een nieuwe voor maken.

Net als toen staan nu ook weer de kinderen op de wal ons toe te roepen ,he, toubab toubab

Letterlijk betekend Toubab witte mens en dat zijn we ook..

Het is goed hier weer te zijn. Ik laat je jongens de foto van Jalo zien en vraag, me naar haar toe te brengen. Eerst worden petten van Centraal Beheer uitgedeeld. Die hebben we al een paar jaar liggen en nu we niet meer voor CBA ballonvaren geven we die maar hier weg.

We lopen over het zelfde weggetje naar het dorpje. Toen met een blond meisje van 4 jaar en blanke witte baby van 6 maanden. En mijn vrouw Hanneke. Nu alleen, nou ja met Yorick dan.

We lopen het pleintje op van het deel waar Jalo woont, niets veranderd in 8 jaar ik loop zo naar het juiste hutje. Jalo komt naar buiten, herkenning tranen bij mij en bij haar. We gaan haar hutje binnen. We zitten op het bed en houden handen vast . Via haar neefje die een beetje Engels spreekt wisselen we wetenswaardigheden uit en geven haar de foto’s . Plots zegt Jalo, baby nadie channa en ghannek en naar mij wijzend henie. Ik ben sprakeloos en tranen hebben weer de overhand bij mij! Hoe is het mogelijk dat na 8 jaar zij nog de namen kent en er een gezicht bij kan plaatsen. Wat een impact moet dat geweest zijn destijds, dat wij een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. En hoeveel mensen komen er weer terug, in wat meestal een eenmalige gebeurtenis is in een vertrekkers leven is. Ze verteld dat ze alle foto’s van destijds nog heeft en ze koestert de herinnering. Zij verteld dat haar man 3 jaar geleden is overleden en nu hier alleen als weduwe woont en moet zorgen voor twee grote en een klein kindje. Een zwaar leven in een islamitisch land waar geen plaats is voor een oude vrouw met kinderen. Ja, men zou haar kunnen trouwen! Maar dat betekend dat de nieuwe man moet zorgen (lees betalen) voor kinderen die niet de zijne zijn. Nu mag je hier volgens de Islam meerder vrouwen hebben, maar dan is meestal toch de keuze voor een jonger maagdelijk exemplaar. Een hard leven, en leven van het mededogen van de families uit het dorp. Daar zit je dan in een veranderde wereld van GSM mast in het dorp, maar nog geen fatsoenlijke pan om in te koken of bord om van eten.

Ook nu moeten we weer verder, ik heb het moeilijk.

Wat zou ik kunnen doen om dit leed te verzachten. Maar ik kan niets ander bedenken dan te zeggen dat we op de terugweg weer langs zullen komen, over een kleine week. Zwakte bod, verdorie nog aan toe. Wat zijn wij dan gezegend met ons ons leventje in welstand en gezondheid. En in Nederland maar zeuren dat het zo slecht gaat en we steeds minder kunnen doen. Kom hier eens een tijdje wonen dan weetje wat slechter gaan betekend.